Gedichten
Wie schrijft er nu gedichten? In mijn pubertijd schreef ik ze al, maar ik voelde me eigenlijk te kwetsbaar om ze te laten lezen.
In 2022 kwam ik in contact met Victoria Erickson, een inspirerende dichteres uit de VS. Haar gedichten hoeven niet te rijmen en je hoeft er niet hard aan te werken, je stelt je open en je plukt ze als het ware uit de hemel.
Zij opende mijn poëzie kanaal opnieuw.
Zo ging ik steeds meer Engelse gedichten schrijven en ik genoot van de poëtische kracht van deze taal. Maar ik ontdekte ook dat dit prima in het Nederlands kan. Er ontstaan er nu steeds meer in mijn eigen moedertaal.
Binnenkort komt er bij Heartmedia een gedichtenbundel uit met een selectie van mijn gedichten. Onder kun je er alvast gevoel bij krijgen.
-
The land stretches before me
footsteps in the dirt
ploughing an unlikely pattern
We move
in a mysterious way
We learn
and continue to stray
But when will I Iearn to circle
and come home?
let the dirt be the dirt
let the soil be my soul -
Your eyes were drifting
you watched me from aside
you scanned the surface of my face
as if you just landed on the moon
familiarizing with the territory
appreciating the craters
You have known me for years
We have gone to the end of the earth
together
We have gone in deep and emptied our souls
together
What do you see my love?
If it is not a giant step for mankind? -
I want to see you steer
with the truth solid in your hands
against the wind
through the sea
beyond the tears
bouncing from the pain
I want to see you steer
navigating by the stars
with the moon at your back
and life in your eyes
-
The allure of the darkness
where you can sit in comfort
in profound couches
or solid wooden stools
it is tempting
it is inviting
as long as the blinds are on the windows
Be wary of the deceiving beauty of despair
like black tombstones against a magnificent grey sky
it may drag you back into the light
so that you are forced to play
your demanding part in evolution
-
Summer is ending
thunder relieves the sultry air
I am quiet
my skin is brown
my hair is white
Dreading to flow
from sun fever satisfaction
to rain soaked retraction
Hesitating to go
from lively sensation
to silent reflection
Will I ever be seasoned enough
to sense the beauty in deterioration?
-
Exploring the unknown
feels like my purpose
deepening
widening
opening
readjusting
What is the allure of the untrodden?
Did my soul not get lost enough?
Adam and Eve were chased out of the paradise
I am standing here with an apple
ready to be invited in
by the angels of curiosity and wander
they give me breath
they give me life
with them I get lost
without them even more
-
I stood there in silence
trying to grasp what happened
the sun was looking the other way
the moon had a cynical smile
the trees were quiet
being their wide bodied self
What was there not to understand
about love?
about warmth?
about sincerity?
Silence means return to life
armed with the lessons of
wordless guards
they connect by leaving us alone
injecting their presence
in our solitude
-
I am thinking
but i can’t find the answers
on all those pressing issues
of my working day
of my family day
Behind me, the sun
is slowly fading
into Van Goghs
brushed orange
Should he really
cut off his ear
to make me see
that the knowing
is softly smiling
at the horizon?
-
Landing on the tarmac of Bangkok
rolling into the airport
What do I sense here?
there is a subdued energy
no gravitating urgency
no hasty stress
to get somewhere.
A toyota taxi whooses to town
the Japanese archetype of quality
with a flavor of modernity,
but old as shit in disguise
and then I arrive
sawadee kaaaaa
tears are creeping in my eyes
what have I missed
this respectful sincerity
this smooth slow energy
this timeless abundance,
of silk love
like the flavor of Jasmine soap in my bathroom
not entirely meant for me
but so intimate and subtle
as if the world is romantic
and will never change
as long as we play along
-
hij keek me nieuwsgierig aan
mijn ogen lachten naar hem boven mijn mondkapje
even ratelde hij met zijn speelgoedautootjezachtjes duwde zijn moeder hem verder
haar ogen verontschuldigden zich subtiel, zacht, Aziatischalsof onze kleine verbinding niet de bedoeling was
op deze afgewende wereldtoch was er iets gebeurd
-
Als je van dichtbij kijkt
dan zie je de barsten in de kindergezichten
builen en zweren
vertellen een verhaal
zoals er vele zijn
bij de onaanraakbaren van de Chepang
een vergeten gebied in Nepalalsof Shiva alleen de god van destructie is
en niet van creatieIk kijk naar hun kinderlach
donkere ogen lachen niet mee
alsof de kindertijd al voorbij is
zodra de eerste winters over de heuvels zijn getrokkenIk smeer Betadine op de zweren in een gezichtje
als rode vegen van tekortkoming
van ons allemaal
op deze eenzame wereld
die zo weinig nodig heeftom te helen
-
Jij bent er één
Iemand met leven in de ogen
Iemand die de ondergrondse tunnel heeft gevonden
naar het weten van de ziel
Er zijn geen mensen die het weten en niet acteren
Jij beweegt snel, maar liefdevol
ik zie je praten
ik zie je kijken
ik zie je huilen
Je gaat door totdat jouw leven flonkert in de ogen van een ander,
in de ogen van mij
-
Je donkere gezicht zegt me
je bent niet van hier
Wij zitten aan de oever van de Nijl driehoekige zeilen glijden naar het hart van de grootste Afrikaanse stad
in de richting van de vuilgele smog die versmelt met het zachte licht van de namiddagIk denk aan Nubisch ebbenhout, aan zwarte glimmende schedels
waar de zon geen vat op krijgtIk ruik de geur van het leer van een verweerde kamelenzadel verzadigd door lange tochten in het gevolg van koning van Kush over de vlaktes van Aswan
Je tanden lachen als een witte oase in een donkere rotswoestijn
‘Niemand is van hier’, zeg je
‘Niemand is van hier’
-
Kimono in het eerste licht van de ochtend
De zachte zoem van een hybride Toyota
Een fluwelen walm uit een mochi winkel
Kyoto ligt comfortabel in haar dal
er is orde
er is geduld
er is schoonheid
De huizen naar binnen gekeerd
alsof de bedaarde straten gevaar betekenen
alsof het binnenleven magisch interessant zou zijn
voor voyeurs
voor passanten
voor mensen loerend op een prooi
De Japanse facade is bijna perfect
de afgestemde collectiviteit
de shintoistische discipline
Zachte onderdanige klanken begroeten mij
een koning is te gast
een held
een mens van hoge standaard
Wie wijst mij een plek om te leven?
ben ik gevangen op mijn troon?
-
Samen kijken we over de Japanse tuin
onze billen op de donkerhouten vloer van de tempel,
net als duizenden billen voor onsde zenmonnik gaat voor in de meditatie
we openen onze ogen
we kijken naar de grijze stenen
en gemanicuurde boompjes
het donkergroene mos geeft me zin om te biljarten
of om me uit te strekken in een diepe Japanse slaapIk geniet van de rustige energie
van natuur zonder betekenis organische absentie van rationaliteitDan begint de monnik te vertellen;
het fonteintje verandert in een waterval,
stromend tussen de donkere bergen
de stenen veranderen in tijgers
ze bewegen met een sluipende tred
het eiland links is een schildpad zich oprichtend uit de schaduw van het geborchte
het rechtereiland is een kraanvogel de hemel is zijn gids
alles beweegt als toneelspelers over het podiumIk sluit mijn ogen
alsof ik het allemaal wil uitwissen
Dan kijk ik opnieuw
ik schrik
de wereld is voor goed veranderd
ik kan niet meer terug
ik kan het niet meer ongedaan maken
gevangen in de blik van de zienerBetekenis zal mij achtervolgen
mijn onschuld is opgeslokt door de kraanvogel
die klapwiekend verdwijnt achter de bergen -
Ik legde mijn hand open
vijf roepies glommen in de zon
een gevoel van erkenning sprong over
het begin van een traan in mijn ogen
water van dankbaarheid
even was ik verliefd op de wereld
-
De cicaden pulseren in de nacht
de roep om te komen en te gaan
Mag ik hier niet zijn?
Mag ik hier niet even liggen?
Dit is het land van woelige zielen
-
Ze liepen eromheen
ze wrikten met een schroevendraaier
ze poetsten het op met een beetje spuug
ze wendden zich tot de wijzen
ze baden tot de goden
ze riepen en ze zongen
ze maakten ruzie met elkaar
Uitgeput zakten ze in elkaar
wanhopig gaven ze zich over
ze sliepen een onschuldige slaap
Ze werden wakker
boven hun hoofd dreven de wolken
als volle babyluiers
waar ideeën uit ontsnapten
-
Als de tijd langzaam uitwaaiert
van speels en jong naar een cirkel in het zand
langzaam vervagend door de wind van het levendan ga ik op zoek naar een ontmoeting
naar een ziel die kan raken in herkenning
naar een plek die kan spreken met de verbeeldingvan een kind met grote dromen
-
Hij schreef nog een volle zin
met zichtbaar genoegen
de volledige juridische lading gedragen door een stapeltje papier
zinnen met afslagen
zinnen met stoplichten
alles onder controleHet verdriet van de toekomst is alvast gestold
nu maar wachten of het licht groen wil worden