Gedichten

Wie schrijft er nu gedichten? In mijn pubertijd schreef ik ze al, maar ik voelde me eigenlijk te kwetsbaar om ze te laten lezen.

In 2022 kwam ik in contact met Victoria Erickson, een inspirerende dichteres uit de VS. Haar gedichten hoeven niet te rijmen en je hoeft er niet hard aan te werken, je stelt je open en je plukt ze als het ware uit de hemel.

Zij opende mijn poëzie kanaal opnieuw.

Zo ging ik steeds meer Engelse gedichten schrijven en ik genoot van de poëtische kracht van deze taal. Maar ik ontdekte ook dat dit prima in het Nederlands kan. Er ontstaan er nu steeds meer in mijn eigen moedertaal.

Binnenkort komt er bij Heartmedia een gedichtenbundel uit met een selectie van mijn gedichten. Onder kun je er alvast gevoel bij krijgen.

  • The land stretches before me

    footsteps in the dirt

    ploughing an unlikely pattern

    We move

    in a mysterious way

    We learn

    and continue to stray



    But when will I Iearn to circle

    and come home?

    let the dirt be the dirt

    let the soil be my soul

  • Your eyes were drifting

    you watched me from aside

    you scanned the surface of my face

    as if you just landed on the moon

    familiarizing with the territory

    appreciating the craters



    You have known me for years

    We have gone to the end of the earth

    together

    We have gone in deep and emptied our souls

    together

    What do you see my love?

    If it is not a giant step for mankind?

  • I want to see you steer

    with the truth solid in your hands

    against the wind

    through the sea

    beyond the tears

    bouncing from the pain

    I want to see you steer

    navigating by the stars

    with the moon at your back

    and life in your eyes

  • The allure of the darkness

    where you can sit in comfort

    in profound couches

    or solid wooden stools

    it is tempting

    it is inviting

    as long as the blinds are on the windows

    Be wary of the deceiving beauty of despair

    like black tombstones against a magnificent grey sky

    it may drag you back into the light

    so that you are forced to play

    your demanding part in evolution

  • Summer is ending

    thunder relieves the sultry air

    I am quiet

    my skin is brown

    my hair is white

    Dreading to flow

    from sun fever satisfaction

    to rain soaked retraction

    Hesitating to go

    from lively sensation

    to silent reflection

    Will I ever be seasoned enough

    to sense the beauty in deterioration?

  • Exploring the unknown

    feels like my purpose

    deepening

    widening

    opening

    readjusting

    What is the allure of the untrodden?

    Did my soul not get lost enough?

    Adam and Eve were chased out of the paradise

    I am standing here with an apple

    ready to be invited in

    by the angels of curiosity and wander

    they give me breath

    they give me life

    with them I get lost

    without them even more

  • I stood there in silence

    trying to grasp what happened

    the sun was looking the other way

    the moon had a cynical smile

    the trees were quiet

    being their wide bodied self

    What was there not to understand

    about love?

    about warmth?

    about sincerity?

    Silence means return to life

    armed with the lessons of

    wordless guards

    they connect by leaving us alone

    injecting their presence

    in our solitude

  • I am thinking

    but i can’t find the answers

    on all those pressing issues

    of my working day

    of my family day

    Behind me, the sun

    is slowly fading

    into Van Goghs

    brushed orange

    Should he really

    cut off his ear

    to make me see

    that the knowing

    is softly smiling

    at the horizon?

  • Landing on the tarmac of Bangkok

    rolling into the airport

    What do I sense here?

    there is a subdued energy

    no gravitating urgency

    no hasty stress

    to get somewhere.

    A toyota taxi whooses to town

    the Japanese archetype of quality

    with a flavor of modernity,

    but old as shit in disguise

    and then I arrive

    sawadee kaaaaa

    tears are creeping in my eyes

    what have I missed

    this respectful sincerity

    this smooth slow energy

    this timeless abundance,

    of silk love

    like the flavor of Jasmine soap in my bathroom

    not entirely meant for me

    but so intimate and subtle

    as if the world is romantic

    and will never change

    as long as we play along

  • hij keek me nieuwsgierig aan
    mijn ogen lachten naar hem boven mijn mondkapje
    even ratelde hij met zijn speelgoedautootje

    zachtjes duwde zijn moeder hem verder
    haar ogen verontschuldigden zich subtiel, zacht, Aziatisch

    alsof onze kleine verbinding niet de bedoeling was
    op deze afgewende wereld

    toch was er iets gebeurd

  • Als je van dichtbij kijkt
    dan zie je de barsten in de kindergezichten
    builen en zweren
    vertellen een verhaal
    zoals er vele zijn
    bij de onaanraakbaren van de Chepang
    een vergeten gebied in Nepal

    alsof Shiva alleen de god van destructie is
    en niet van creatie

    Ik kijk naar hun kinderlach
    donkere ogen lachen niet mee
    alsof de kindertijd al voorbij is
    zodra de eerste winters over de heuvels zijn getrokken

    Ik smeer Betadine op de zweren in een gezichtje
    als rode vegen van tekortkoming
    van ons allemaal
    op deze eenzame wereld
    die zo weinig nodig heeft

    om te helen

  • Jij bent er één

    Iemand met leven in de ogen

    Iemand die de ondergrondse tunnel heeft gevonden

    naar het weten van de ziel

    Er zijn geen mensen die het weten en niet acteren

    Jij beweegt snel, maar liefdevol

    ik zie je praten

    ik zie je kijken

    ik zie je huilen

    Je gaat door totdat jouw leven flonkert in de ogen van een ander,

    in de ogen van mij

  • Je donkere gezicht zegt me

    je bent niet van hier

    Wij zitten aan de oever van de Nijl driehoekige zeilen glijden naar het hart van de grootste Afrikaanse stad
    in de richting van de vuilgele smog die versmelt met het zachte licht van de namiddag

    Ik denk aan Nubisch ebbenhout, aan zwarte glimmende schedels
    waar de zon geen vat op krijgt

    Ik ruik de geur van het leer van een verweerde kamelenzadel verzadigd door lange tochten in het gevolg van koning van Kush over de vlaktes van Aswan

    Je tanden lachen als een witte oase in een donkere rotswoestijn

    ‘Niemand is van hier’, zeg je

    ‘Niemand is van hier’

  • Kimono in het eerste licht van de ochtend

    De zachte zoem van een hybride Toyota

    Een fluwelen walm uit een mochi winkel

    Kyoto ligt comfortabel in haar dal

    er is orde

    er is geduld

    er is schoonheid

    De huizen naar binnen gekeerd

    alsof de bedaarde straten gevaar betekenen

    alsof het binnenleven magisch interessant zou zijn

    voor voyeurs

    voor passanten

    voor mensen loerend op een prooi

    De Japanse facade is bijna perfect

    de afgestemde collectiviteit

    de shintoistische discipline

    Zachte onderdanige klanken begroeten mij

    een koning is te gast

    een held

    een mens van hoge standaard

    Wie wijst mij een plek om te leven?

    ben ik gevangen op mijn troon?

  • Samen kijken we over de Japanse tuin
    onze billen op de donkerhouten vloer van de tempel,
    net als duizenden billen voor ons

    de zenmonnik gaat voor in de meditatie
    we openen onze ogen
    we kijken naar de grijze stenen
    en gemanicuurde boompjes
    het donkergroene mos geeft me zin om te biljarten
    of om me uit te strekken in een diepe Japanse slaap

    Ik geniet van de rustige energie
    van natuur zonder betekenis organische absentie van rationaliteit

    Dan begint de monnik te vertellen;
    het fonteintje verandert in een waterval,
    stromend tussen de donkere bergen
    de stenen veranderen in tijgers
    ze bewegen met een sluipende tred
    het eiland links is een schildpad zich oprichtend uit de schaduw van het geborchte
    het rechtereiland is een kraanvogel de hemel is zijn gids
    alles beweegt als toneelspelers over het podium

    Ik sluit mijn ogen
    alsof ik het allemaal wil uitwissen
    Dan kijk ik opnieuw
    ik schrik
    de wereld is voor goed veranderd
    ik kan niet meer terug
    ik kan het niet meer ongedaan maken
    gevangen in de blik van de ziener

    Betekenis zal mij achtervolgen
    mijn onschuld is opgeslokt door de kraanvogel
    die klapwiekend verdwijnt achter de bergen

  • Ik legde mijn hand open

    vijf roepies glommen in de zon

    een gevoel van erkenning sprong over

    het begin van een traan in mijn ogen

    water van dankbaarheid

    even was ik verliefd op de wereld

  • De cicaden pulseren in de nacht

    de roep om te komen en te gaan

    Mag ik hier niet zijn?

    Mag ik hier niet even liggen?

    Dit is het land van woelige zielen

  • Ze liepen eromheen

    ze wrikten met een schroevendraaier

    ze poetsten het op met een beetje spuug

    ze wendden zich tot de wijzen

    ze baden tot de goden

    ze riepen en ze zongen

    ze maakten ruzie met elkaar

    Uitgeput zakten ze in elkaar

    wanhopig gaven ze zich over

    ze sliepen een onschuldige slaap

    Ze werden wakker

    boven hun hoofd dreven de wolken

    als volle babyluiers

    waar ideeën uit ontsnapten

  • Als de tijd langzaam uitwaaiert
    van speels en jong naar een cirkel in het zand
    langzaam vervagend door de wind van het leven

    dan ga ik op zoek naar een ontmoeting
    naar een ziel die kan raken in herkenning
    naar een plek die kan spreken met de verbeelding

    van een kind met grote dromen

  • Hij schreef nog een volle zin
    met zichtbaar genoegen
    de volledige juridische lading gedragen door een stapeltje papier
    zinnen met afslagen
    zinnen met stoplichten
    alles onder controle

    Het verdriet van de toekomst is alvast gestold
    nu maar wachten of het licht groen wil worden